Cocos
brood
Ik vind de onschuld gewoon heel interessant om naar te kijken, zowel in beeld als in concept. Zo doorzichtig mogelijk, maar onmogelijk te zien. Aan een manier van werken laat ik graag niets aan toeval over, of dit een goede eigenschap is, ben ik nog niet achter. Het ligt zo voor de hand om beeld aan tijd aan te passen, maar nooit lukt het om tijd aan het beeld aan te passen. Misschien is dat ook maar beter, want door continu bezig te zijn binnen het bereik van tijd is het onmogelijk stil te staan bij wat je daadwerkelijk wilt vastleggen. Een stilleven neerzetten is in eerste instantie alleen het bevriezen van een moment, maar als dat moment al geen beweging in zich had voelt dat heel vervreemdend om te creëren; mijn ervaring is dat het beeld pas correct is als het de illusie wekt dat het ooit leefde.
We zijn geneigd de vraag te stellen of we kunnen omschrijven of samenvatten wat we wijzer zijn geworden, ik denk dat als je die vraag ooit gehad hebt je weet hoe onmogelijk het is om die te beantwoorden. Ik heb mijzelf de taak opgelegd om te laten zien waarom zwart/wit kleur nodig heeft om een rode draad te kunnen vormen, en waarom stilstaan nodig is om beweging te kunnen creëren. Ik heb altijd gedacht dat een bewegend beeld het beste mijn concept kan verantwoorden. Misschien is de verbeelding van die beweging al genoeg.
Op zoek naar vervreemding en loze ruimte legde ik een boeket bloemen met vaas vast in een vacuüm vasthoudende plastic zak. Bij alle stillevens probeerde ik te spelen met plastic en dagelijkse geromantiseerde elementen in een vervreemdende situatie. Op het eerste oog ziet het er heel herkenbaar uit, mijn hoop is dat dat herkenbare langzaam verdwijnt. Het is interessant om na te denken hoe alle elementen een toevoeging zijn aan de situatie die ik wil creëren. Ik speelde met de betekenis van een broodrooster en wijnglazen ten opzichte van de vergeten jeugdherinnering van kokosbrood en tuinkers, misschien helemaal niet zo vergeten als het nog steeds net zo aanwezig is als het onverslaanbare broodje pindakaas.
Een scherpe tegenstelling die niet alleen door kleur bepaald werd liet mijn gedachten dwalen over onbereikbare paden van overenthousiaste vreugde. Het felle wit zorgde ervoor dat mijn ogen moesten knipperen om die scherpte weer terug te laten keren. Mensen zeggen altijd dat je in je arm moet knijpen om de realiteit te laten bepalen, maar ik was bang voor de strenge blikken en bittere woorden die ik over me heen zou krijgen als ik liet blijken dat mijn vertrouwen op een onmeetbaar niveau zat. De bijna pijnlijke perfectie liet elke imperfectie naar voren komen, elk woord, elke zin kreeg een bedrukkende klank ook al was dat bijna onmogelijk te horen. De vooraf tot grenzen voorstelbare bloemen gaven kleur aan het monochrome geheel, de angst om niet te laten vallen was van verre afstanden te lezen, hopeloos maar bang. Ik weet niet of ik wist wat ik moest denken, maar toch wist ik wat ik dacht.
Als ik er nu over schrijf val ik in herhaling over jeugdherinneringen, misschien wel een achterliggend onderwerp in al mijn werken. De nostalgie waar ik steeds in terug schijn te keren, al vallend in dezelfde al vooraf afgelegde patronen. Ik denk dat dat de manier is hoe ik een band creëer met mijn werk, het lijkt alsof ik er al eerder geweest ben. Dit kan een geur zijn of een object, ‘de groei van tuinkers naast de sprankelende kristalheldere glazen gevuld met dieprode wijn’, ‘de geur van schroeiend brood vanuit het broodrooster ineensmeltend met het zoete plakje kokosbrood’, ‘het vastzitten in gewoontjes verzegeld met het vervreemdende beeld van een stilleven in een plastic zak.
Ik heb geprobeerd in deze serie te spelen met beeld, kleur en licht. Vaak pak ik als vanzelf wat natuurlijkere kleuren, in deze serie heb ik daar niet aan toegegeven. Ik heb gespeeld met verschillende composities gecombineerd met licht ben ik tot resultaten gekomen. Ik heb gespeeld met flits om schaduwen te creëren of te vermijden.
